Türklerde ölü gömme gelenegi

[istihkam]

Türklerde Ölü Gömme Geleneği

Türk Tarihi başlangıcından beri Türklerde ölü ve mezar geleneğinin varlığı bilinmektedir. Türklerin İslamiyet’i kabul etmelerine kadar Asya'nın çeşitli bölge¬lerinde uyguladıkları defin töreni genel hatları ile şöyle idi: "Ölü bir çadıra konurdu. Ölünün yakınları da atlar koyunlar kesip, bunları çadırın önüne koyarak çadırın etrafında at üzerinde yedi kere dolaşırlardı. Sonra kapının önünde bıçakla yüzlerini kesip ağlarlardı. Bu tören yedi defa daha tekrarlanır ve yılın belli bir gününde ölünün atı, kullandığı eşyalar ceset ile beraber yakılıp külü yine yılın belli bir gü¬nünde mezara konurdu. İlkbaharda ölenler sonbaharda, kışın ölenler ise ilkbahar¬da gömülürlerdi. Defin gününde de ölünün akrabaları tıpkı ölüm gününde yaptıkla¬rı törenleri tekrarlarlardı. Fakat bazen ölü yakılmaz, iç organları boşaltılır, içi çeşitli bit¬kilerle doldurularak tahnit edilir, (mumyalanarak) öyle gömülürdü’’.

Göktürklerin geç dönemlerinde görülen ölü gömme adetlerindeki değişikliklere rağmen defin törenlerinde olduğu gibi örf, adet ve geleneklerinde de Hunlardan farklı değillerdi. Göktürkler de mezarların üzerine büyük bir taş dikip, etrafına ölen kişinin hayattayken öldürdüğü düşmanların sayısı kadar balbal adı verilen heykelleri daire şeklide sıralamışlardır. Uygur mezar geleneğinde ise stupa adı verilen kubbe ile örtülü mezarlar yapılmaktaydı. Türklerde 6.-8. yüzyıllarda yakarak küllerini gömme, ağaca asma, doğrudan gömme gibi çeşitli gömme adetleri vardı.


ALINTIDIR...